කාව්‍යය නිර්මාණය කරන්නට සැමදෙනාට ම බැරි ය.

කාව්‍යය, සාහිත්‍යය නිර්මාණය කරන්නට සැමදෙනාට ම බැරි ය. එයට හැකියාව තිබෙන්නේ ඇතැම් විශේෂ පුද්ගලයන්ට ය.

කිවි පද බැඳුම් ගුණ දොස් කිවිඳුන් ම මිස
නැණ මඳ කුකවි දැන ගත හැකි කවර ලෙස

කියා අලගියවන්නයන් කියු කීම සැබැවින් ම සත්‍යයකි.
පුරාණ ඉන්දියාවේ මෙවැනි සුභාෂිතයක් (ප්‍රඥාවන්ත කියමනක්) විය.

ශාතේෂු ජා‍යතේ ශූර :
සහස්‍රේෂු චපණ්ඩිත :
චක්තා ශතසහස්‍රේෂු :
කවිස්තත්‍ර සුදුර්ලභ :

(ශූරයෙකු උපදින්නේ සිය ගණනකට එකෙකි. පණ්ඩිතයෙකු උපදින්නේ දහස් ගණනකට එකෙකි. කථිකයෙකු උපදින්නේ ලක්ෂ ගණනකට එකෙකි. කවියෙකුගේ ඉපදීම නම් ඊටත් වඩා දුර්ලභ ය). කිසියම් පුද්ගලයෙකු හදිසියේ උපන් ප්‍රබල හැ‍ඟීමක් ප්‍රකාශ කිරීම් වසයෙන් ගද්‍යයෙන් හෝ පද්‍යයෙන් හෝ කියු කීමක් කාව්‍යක් නො විය හැකි ය යි මම නො කියමි. බොහෝ ජනකවි පහළ වී තිබෙන්නේ එලෙස ය.

මැදවත්තේ සෙල්ලම් පාරකි යන්ට
මල් පිපිලා සුවඳේ බැරුවා යන්ට

යන ඉහත ද උපුටා දැක්වූ ජනකවි දෙපදය පහළ වූයේ එලෙස ය. වන රොදෙහි මල් පිපී හමන සුවඳින් වශීකෘත වූ ගැමියෙකුගේ මුවින් නිරායාසයෙන් මෙන් එය ගලා ආවේ ය. එය ඉතා හොඳ කවියකි.

එහෙත් අද දින අප කාව්‍යය හෝ සාහිත්‍යය කියා කියන්නේ මෙබඳු ගැමි රචනාවලට ම නො ව දැන උගත්, පුහුණු වූ නිර්මාණකරුවන් සිතා මතා කරන නිර්මාණවලට ය.

ඉතිරිය කියවන්න, බලන්න, 2010 අගෝස්තු 15, ඉරුදින පුවත් පතේ රසාංජලී යේ සති සංචිත්තා ලිපි මාලාවේ සාහිත්‍ය දර්පණ ii, “කාව්‍ය හේතු“ ලිපිය.