කලාව, සෞන්දර්යය හා සංස්‌කෘතිය අසුරනවල බහා විකිණීම
පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලය
අප උත්සුක විය යුත්තේ, දැන් දැන් සරසවිය යන ආයතනය, විද්යුත් මාධ්‍ය සඳහා පිටපත් ලියන්නවුන් පුහුණු කිරීම, රූපලාවන්‍ය ශිල්පීන් පුහුණු කිරීම, රහස්‌ පරීක්‍ෂකයන් හෝ ශරීරාරක්‍ෂකයන් පුහුණු කර ඩිප්ලෝමා දීම වැනි ශාස්‌ත්‍රය වේශ්‍යා වෘත්තියෙහි නොයොදවන ගරු කටයුතු බුද්ධි කෝෂ්ඨාගාරයක්‌ ලෙස ආරක්‍ෂා කරගැනීම කෙරෙහිය.
මහැදුරු ආර්. ඩී. ගුණරත්නගේ “සරච්චන්ද්‍ර දාර්ශනිකයා හා කලාකරුවා” කෘතියෙහි එක්‌ තැනක මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර ලියා ඇති එදාටත් වඩා වත්මනට උචිත ප්‍රකාශයක්‌ උපුටා දක්‌වා ඇත”.
“කලාව මෙන්ම ශාස්‌ත්‍රඥානයද වෙළෙඳපොළට දමා ඉල්ලීම හා සැපයීම යන න්‍යායෙන් තක්‌සේරු කිරීම, ඒ දෙකම බාල්දුවන කාර්යයකි.”
වර්තමානයේදී විශ්වවිද්‍යාලවල වෙළෙඳපොළ වටිනාකම් සහිත විෂයයන් ඉගැන්වීම හෝ පවත්නා විෂයයන්ගේ ස්‌වභාවික අඬු දඬු කප්පාදු කර ඊනියා වාණිජ ඉලක්‌ක සඳහා කෘත්‍රිමව සකස්‌ කිරීමකට කැස කැවීමක්‌ සිදුවන බව පෙනේ.
නූතන සිංහල විෂයේ නොයෙක්‌ අංශ ගැන සරච්චන්ද්‍ර මහතා ඉගැන්වූයේ හා ලිවූයේ සෞන්දර්ය පදනමක්‌ තුළ බව ඉන් කියවේ. සරච්චන්ද්‍ර ගැනම අවධාරණය කරමින්, නූතන සරසවි ඇදුරන්ට හා ඔවුන් ලියන කියන විෂයයන්ට වාණිජ මුහුණුවරවල් යෝජනා කරන ඇතමුන් පිළිබඳ මම මෙසේ අනුමාන කරමි. යම් හෙයකින් සරච්චන්ද්‍ර මහතා අද සිටියේ නම්, මේ වාණිජ තැරැව්කරුවන් විසින් මුලින්ම වාණිජ කරණය වනු ඇත්තේ සරච්චන්ද්‍රයන්ය.
මට කීමට අවශ්‍යවන්නේ වර්තමාන වෙළඳපළේ කලාව, සෞන්දර්යය හා සංස්‌කෘතිය අසුරනවල බහා විකිණිය හැකි බවය. සරසවි අධ්‍යාපනයත්, එහි කේන්ද්‍ර වූ ශාස්‌ත්‍රීය සංස්‌කෘතියත් මනමේ හෝ සිංහබාහු මිල කළ හැකි තක්‌සේරුවට වඩා ඉහළ ලංසුවකට මිල කළ හැකි බව මේ මුදලාලිවරු වටහාගෙන සිටිති. ඔවුන් මේ වලිකන්නේ ඒ කාරියටය.
මේ යුගය, ඉන්දියානු ඉපැරණි ලෝක කැලැන්ඩරය අනුව කෘත, ත්‍රේතා, ද්වාපර යන යුග ඔස්‌සේ පැමිණ මේ ඇරඹී ඇත්තේ කලියුගයේ 5011 වන වර්ෂයයි. කලි යුගය පිළිබඳ ලාක්‍ෂණික විභාගයක්‌ කරන ඉන්දීය දාර්ශනිකයෝ එය ඉන් පෙර යුගවල පරිහරණය වූ ඇතැම් වටිනාකම්, න්‍යායයන් හා ක්‍රියාත්මක හර පද්ධතීන් කලියුගය තුළ ජඩ අරමුණු වෙනුවෙන් වේශ්‍යා වෘත්තියෙහි යෙදවෙන බව කියති.
ඉතිහාසයේ තැන් තැන්වල, ධම්ම සොණ්‌ඩක සමාජ හා දහම්සොඬ මිනිසුන්ද රජවරුන්ද ජීවත් වී ඇත. එබඳු තත්ත්ව සංස්‌කෘතික ආකෘතීන් හෝ පිළිගැනීම් (an authoritative standard) බවට පරිණාමය වී තිබේ. කලි යුගයේදී කෙරෙන්නේ, අතීතයේ පැවැතියා යෑයි ප්‍රවාදගත වූ ඒ සත්ගුණවත් ආකෘතිය ආයුධයක්‌ ලෙස පරිහරණය කිරීමය.
අප උත්සුක විය යුත්තේ, දැන් දැන් සරසවිය යන ආයතනය, විද්යුත් මාධ්‍ය සඳහා පිටපත් ලියන්නවුන් පුහුණු කිරීම, රූපලාවන්‍ය ශිල්පීන් පුහුණු කිරීම, රහස්‌ පරීක්‍ෂකයන් හෝ ශරීරාරක්‍ෂකයන් පුහුණු කර ඩිප්ලෝමා දීම වැනි ශාස්‌ත්‍රය වේශ්‍යා වෘත්තියෙහි නොයොදවන ගරු කටයුතු බුද්ධි කෝෂ්ඨාගාරයක්‌ ලෙස ආරක්‍ෂා කරගැනීම කෙරෙහිය.
උපුටා ගැනීම
“අත්තනෝමතික ප්‍රවාද වෙළඳපළෙහි
කලාව හා සෞන්දර්යය පැකට්‌ කිරීම“ ලිපියෙනි:
ඉරිදා දිවයින සංග්‍රහය
'කතිකා' සංවාද මණ්ඩපය 'kathika' sanvada mandapaya 
1.උසස් පෙල විශය නිර්දේශයට කාලයක පටන් ඇතුලු වී නොතිබුනි නම් කී දෙනෙක් නම් සිංහබාහු නරඹයිද??
2.උසස් පෙල අවසන යම්කිසි සුලු ගෙවීමකට හෝ යටත්ව විශ්ව විද්‍යාලයීය අධ්‍යාපනය වී නම් කී දෙනෙකු කලා විශයෙන් විශ්ව විද්‍යාලයට යයිද??
3.දස දහස් ගානක් වන කලා උපාධිධාරින්ගෙන් කී දෙනෙක් ඊනියා විමුක්තිය හෙවත් උපාධියට ගැලපෙන රැකියාව සොයගෙන ඇතිද??
4.මේ නිදහස් වන කැම්පස් රැලේ සියල්ලට ඔබ කෙදින හෝ ජනපති වූ දිනෙකවත් රැකියා දිය හැකිද??
ඒ මොනවාද??
මේ ලිපිය කියවන කෙනෙක් ඉහත අදහස් වලට එකඟනම් මේ ප්‍රශ්නවලට පිලිතුරු දෙනු මැනවි
Dear Indika,
1.It may very well be true that the number of people going to see Sinhabahu would go down if it was not part of the A/L syllabus. After all many great works of art are abandoned and neglected today. But does that mean they are of lesser quality? Or they are not useful anymore? If your answer to these questions is a ‘yes’, it is based on a connection between value and popularity – what is valuable necessarily has to be the most popular. This is not only a wrong answer but also a very dangerous one. Let us take a shallow example. During the last general election Upeksha Swarnamali, aka Pabhaa, gained more preferential votes than Kau Jayasuriya from the Gampaha district, for the UNP. Now, according to your argument Swarnamali’s value, in terms of her political expertise, is higher than Karu Jayasuriya. But, we all know that this is not the case and KJ is a politically experienced leader who has a certain understanding about the mainstream political power plays, whereas US is just a kid.
2. Once again, it may very well be the case that not many people would want to study humanities, if they have to make a payment for their courses. But once again, can we say that what the majority wants is what we should give; or that their choice is necessarily the best choice (see the above example about Swarnamali and Jayasuriya)? On the contrary, there are many mechanisms to manipulate and create the choices of the masses. The whole point of advertising, a multi billion dollar planetary industry, is creating the needs and choices of the masses. This is the process that old Marxists tried to explicate through their concept of ‘ideology’.
3. This is a very delicate question. I agree with the FACT that those who are graduated in humanities do not have good opportunities in the so called job market. This becomes a problem, however, only if we accept that there is a necessary connection between education and work. As far as I am concerned, there is no such necessity and education is an issue of human emancipation and work is part of our social responsibility. The key point is that I do not believe that the social formation of which we are a part is by no means natural and is not the end of history. As a result, if humanities are threatened by the existing social coordinates, then I do not think we should throw out humanities and accept the current social conditions. My position is that we have to safeguard education and fight for a society that can accommodate its powers and wonders.
4. As should be clear from my answer to your 3rd question, I do not believe that one can find a satisfactory answer to your question by becoming the Executive President of the country. We should be broad minded enough, to look for a much larger scale political change. If you retort by saying that this large scale political change is not practical and realistic, all I can say is that we should look at history – but if we let this global onslaught on education to persist we will no longer have enough people studying history to teach this imperative lesson.